Του Θανάση Χειμωνά
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μου είναι απεχθής. Πολιτικά μιλάω – μια φορά που την είχα συναντήσει σε ένα πάνελ ήταν ευγενική αλλά αυτό είναι αδιάφορο τούτη τη στιγμή. Όσες καρδούλες και αν σχηματίσει με τα χέρια της, όσα χαμόγελα και αν σκάσει αδυνατώ να ξεχάσω τα έργα της εκείνη την εφιαλτική πενταετία από το 2010 έως το 2015. Την αυταρχική προεδρία της στη Βουλή, τις χυδαίες προσωπικές επιθέσεις σε όποιον διαφωνούσε μαζί της, το “κλείσιμο του ματιού” στην ναζιστική Χρυσή Αυγή, τα “Βοήθειααα!” πάνω στα κάγκελα του ραδιομεγάρου πλάι στη Ραχήλ Μακρή. Κάπου ώπα όμως. Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο. Ούτε είναι υποχρεωτικό το ότι αν κάποιος είχε κάποτε άδικο να έχει άδικο για πάντα και σε όλα.
Εδώ και αρκετό καιρό γίνεται πολύς ντόρος σχετικά με την κατάρτιση των ψηφοδελτίων της Πλέυσης Ελευθερίας. Ως γνωστόν οι εκλογές της 25ης Ιουνίου θα διεξαχθούν με λίστα και η κίνηση της Ζωής να τοποθετήσει στις πρώτες θέσεις των ψηφοδελτίων άτομα όπως ο Σπύρος Μπιμπίλας και -κυρίως- ο σύντροφός της Διαμαντής Καραναστάσης εκτοπίζοντας κάποιες υποψήφιες που είχαν πρωτεύσει τον Μάιο στους σταυρούς προκάλεσε σάλο.
Εδώ θα μου πείτε, “σάλος” για τη σειρά των βουλευτών ενός κόμματος το οποίο επιλέγει ένας με δύο στους εκατό Έλληνες; Υπάρχει φυσικά εξήγηση.
Η πρακτική του να μη σέβεσαι πλήρως τη σταυροδοσία όταν ακολουθούν δεύτερες εκλογές στο καπάκι δεν είναι διόλου σπάνια. Συνηθίζεται δε ιδαίτερα στα μικρά κόμματα που χάνουν στο τσάκ την είσοδό τους στη Βουλή στις πρώτες εκλογές και ελπίζουν να πραγματοποιήσουν το μπραφ στις επόμενες. Το έιχε κάνει π.χ. και ο Βασίλης Λεβέντης τον Σεπτέμβριο του 2015 και κάπως έτσι ανέτειλε το αστέρι Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου η οποία χωρίς να έχει καν κατέβει στις εκλογές του Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς, φιγουράρισε από το πουθενά στην πρώτη θέση στη Β’ Πειραιά και εξελέγη πανηγυρικά. Και τα μεγάλα κόμματα όμως δεν πάνε πίσω. Το έχω ζήσει και σε προσωπικό επίπεδο, ξανά το φθινόπωρο του 2015, όταν είδα να τοποθετείται από πάνω μου και στην πρώτη επιλαχούσα θέση (πίσω από τον “συνήθη ύποπτο” Κώστα Σκανδαλίδη) υποψήφιος της ΔΗΜΑΡ, ενός κόμματος που τον Γενάρη είχε πάρει μια χούφτα χιλιάδες ψήφους και το οποίο είχε μόλις συγχωνευτεί με το ΠΑΣΟΚ.
Είναι απολύτως θεμιτό η Κωνσταντοπούλου να τοποθετεί αναγνωρίσιμα πρόσωπα στις πρώτες θέσεις των ψηφοδελτίων για να τσιμπήσει ψηφαλάκια από τον γνωστό όχλο που ψηφίζει με τη λογική του “Αχ καλέ, τον ξέρω αυτόνανε, κάτσε να τον ψηφίσω”. Στην Ελλάδα ζούμε. Είναι επίσης θεμιτό οι υποψήφιές της που έχασαν τις όποιες ελπίδες τους να εκλεγούν να αντιδρούν και να διαμαρτύρονται. Αλαζονεία; Ανασφάλεια; Αφέλεια; Το σίγουρο είναι πως η Κωνσταντοπούλου όφειλε να έχει ξεκαθαρίσει το ζήτημα πριν ακόμα τον περασμένο Μάιο.
Η κατακραυγή πάντως που ακολούθησε δεν οφείλεται βεβαίως βεβαίως σε κάποιο κύμα συμπαράστασης για τις πρώην μελλοντικές βουλεύτριες της Πλεύσης. Απλώς η Κωνσταντοπούλου και η παρέα της έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους δύο “μεγάλους” του σημερινού ελληνικού πολιτικού status quo. H μεν Νέα Δημοκρατία επιθυμεί όσο δυνατόν λίγοτερα κόμματα στην νέα Βουλή ώστε να εξασφαλίσει ευρύτερη αυτοδυναμία, ο δε ΣΥΡΙΖΑ βλέπει κόσμο και ντουνιά να εγκαταλείπει τη μισοβυθισμένη βάρκα του για ένα μόρφωμα που μιμείται τον δικό του “μαχητικό” εαυτό του ενδόξου “αντιμνημονίου. Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, εκατοντάδες γαλάζια και ροζ παπαγαλάκια και τρολ του διαδικτύου ξεκίνησαν πυρ ομαδόν εναντίον της Ζωής πριν πάρουν τη σκυτάλη οι χιλιάδες γαλάζιοι, ροζ αλλά και πράσινοι “χρήσιμοι ηλίθιοι.” Και το αστείο είναι πως τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε την είχαν λατρέψει τη Ζωίτσα. Τα τελευταία χρόνια, η πάλαι ποτέ ΠτΒ επαιζε σταθερά στα “πετσωμένα” ΜΜΕ καθώς αποδομούσε μαεστρικά την Κουμουνδούρου, χτυπώντας της ουσιαστικά “εκ των έσω”. Πολλοί έγκυροι φιλελέ αναλυτές, από εκεί που σκάρωναν για πάρτη της παρατσούκλια του στυλ “Ζωή Κω/λου” ξαφνικά ύμνησαν τον “εμπεριστατωμένο” και “καταγγελτικό” λόγο της. Ο έρωτας του ΣΥΡΙΖΑ για αυτήν, είχε υπάρξει ακόμα πιο σφοδρός. Για χρόνια η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποτελούσε το απόλυτο συριζαίικο τοτέμ, περισσότερο ακόμα και από τον Αλέξη Τσίπρα. Όποιος τολμούσε να την αμφισβητήσει έστω και ελάχιστα ήταν, κατά τα ειωθότα, “φασίστας” και “σεξιστής”. Μετά την kolotoumba βέβαια, όλα άλλαξαν…
Μέχρι πριν λίγα χρόνια η επιστροφή στη Βουλή ενός μορφώματος με επικεφαλής τη Ζωή Κωνσταντοπούλου θα με προσβλημάτιζε. Σήμερα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Γιατί το πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα διάφορα κομματίδια του 2-4% που κάνουν ένα “μπου” και εξαφανίζονται. Η μεγάλη εικόνα είναι πως ο Έλληνας πολίτης εξακολουθεί να μην έχει ουσιαστικά καμιά απάντηση στη γαλάζια και τη ροζ χυδαιότητα των δύο τελευταίων πρωθυπουργών της χώρας.