Οι εκλογές στην Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία πλησιάζουν με την ημερομηνία να έχει οριστεί για τις 14 Μαρτίου. Ο πόλεμος που ξέσπασε εναντίον της παρούσης Διοίκησης δείχνει να έχει κάπως καταλαγιάσει. Οι καταγγελίες που ακούστηκαν περί διασπάθισης δημοσίου χρήματος, οι απειλές και οι αδικίες έπαψαν να αποτελούν μέρος των ειδήσεων και πλέον η συζήτηση περιορίζεται στα πηγαδάκια των ιστιοπλόων.
Αυτό που έχει μείνει σταθερό είναι η αοριστία όλων αυτών με εξαίρεση τις δύο περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης όπου εκεί συγκεκριμένα άτομα κατήγγειλαν συγκεκριμένες πράξεις και κατονόμασαν συγκεκριμένους ανθρώπους.
Δυστυχώς, στη μία περίπτωση η καταγγελία έγινε πολύ αργά για να μπορέσει να αποδοθεί δικαιοσύνη, αυτό βέβαια δεν αποτέλεσε εμπόδιο να στηθούν λαϊκά δικαστήρια. Το τεκμήριο της αθωότητας για μία ακόμα φορά ποδοπατήθηκε στην χώρα μας και η έννοια της δικαιοσύνης εξευτελίστηκε από τους ίδιους αυτούς που θέλουν να παρουσιάζονται ως οι υπερασπιστές της. Για μία ακόμα φορά η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι πάνω από τη δικαιοσύνη και την αλήθεια είναι η ‘δίψα για αίμα’.
Στο μεταξύ με την ίδια αοριστία που χαρακτηρίζει τις περισσότερες από τις υπόλοιπες καταγγελίες που έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα συνεχίζει να γίνεται και η διεκδίκηση της νίκης των εκλογών. Ο λόγος των υποψηφίων συχνά θυμίζει τους λόγους των πολιτικών. Αποφεύγουν να δώσουν απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα, μοιράζουν υποσχέσεις που θα τις ζήλευε ακόμα κι ένας Υπουργός με πολλαπλάσιο χαρτοφυλάκιο.
Στη μάχη αυτή είδαμε να λαμβάνουν άτυπο μεν, ενεργό ρόλο δε και κάποιοι εκ των ταλαντούχων αθλητών μας. Νέα παιδιά που αποτελούν το κύτταρο του αθλητισμού που όμως έμειναν να υιοθετούν έναν ξύλινο καταγγελτικό λόγο, χωρίς να παρουσιάζουν την παραμικρή πρόταση ως προς το πώς θα μπορούσαν στο μέλλον να ξεπεραστούν τα προβλήματα που ίδιοι καταγγέλουν ότι αντιμετώπισαν.
Εν τέλει, σοβαρά θέματα υποβαθμίστηκαν στο επίπεδο μίας κακής προσωπικής σχέσης.
Αλήθεια, άκουσε κανείς την παραμικρή πρόταση που να εστιάζει στα κωλύμματα που δημιουργεί η ίδια η νομοθεσία στην ανάπτυξη του αθλητισμού; Άκουσε κανείς προτάσεις για το πώς θα μπορούσε να σπάσει η σχέση εξάρτησης τον ομίλων από την εθνική αρχή από αυτούς που καταγγέλουν ότι οι ελλείψεις και οι αδυναμίες των ομίλων χρησιμοποιούνται προς εξασφάλιση ψήφων; Ακόμα σημαντικότερο, άκουσε κανείς προτάσεις που να προσφέρουν μεγαλύτερη ευελιξία στην επίτευξη των στόχων των αθλητών;
Δυστυχώς η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα φαίνεται να είναι αρνητική.
Οι αθλητές και οι αθλούμενοι είναι ο λόγος της ύπαρξης των σωματείων και των Ομοσπονδιών. Στην Ελλάδα του κρατισμού όμως μάλλον πάει ανάποδα. Και το δικαίωμα στην άθληση δεν είναι και τόσο δικαίωμα τελικά.
Ε. Μέντη