Του Θανάση Χειμωνά
Αν βάλετε τη λέξη “πνιγμός” στα ελληνικά στην αναζήτηση του Google τους χειμερινούς μήνες η πληθώρα των αποτελεσμάτων πιθανότατα θα σας εκπλήξει. Και όχι, τα θλιβερά αυτά περιστατικά δεν αφορούν ρωμαλαίους χειμερινούς κολυμβητές που έχασαν τη ζωή τους στις παγωμένες θάλασσες του Αιγαίου ή του Ιονίου. Μιλάμε για συνανθρώπους μας που πέθαναν (ή κινδύνεψαν να πεθάνουν) στη στεριά.
Κάθε φορά ο επίδοξος “δολοφόνος” είναι μια μπουκιά από σουβλάκι, από κάποιο σάντουιτς ή και ένα αθώο ξηροκάρπι. Αυτό που λέμε λαϊκά “Κάτι τους στάθηκε στο λαιμό”. Αν το σκεφτείς είναι τρομαχτικό. Κάθεσαι να φας ή να τσιμπήσεις, λες κάτι, γελάς ή ενδεχομένως και τίποτα από τα δύο, ένα κομμάτι φαγητό φράζει τον αεραγωγό, δεν μπορείς πια να αναπνεύσεις, πέθανες.
Ποιά είναι η μοναδική σωτηρία σε αυτή την περίπτωση; Η θρυλική Λαβή Χάιμλιχ. Ένας συγκεκριμένος τρόπος να πιάσεις τον άτυχο που πνίγεται και να πιέσεις με τη γροθιά σου το κάτω μέρος του στομαχιού του (δεν είμαι αρμόδιος να τον περιγράψω με ακρίβεια, δόξα τω Θεώ, ίντερνετ έχετε). Αναγνωρίζω βέβαια πως δεν είναι δυνατόν όλοι οι πολίτες της ελληνικής επικράτειας να κατέχουν την εν λόγω λαβή.
Το τραγικό όμως είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών πνιγμού από φαγητό στη χώρα μας συμβαίνει σε εστιατόρια και ταβέρνες. Λογικό δεν είναι; Εκεί θα μιλήσεις και θα αστειευτείς με τον διπλανό σου, όχι όταν τρως μόνος σου στο σπίτι σου.
Αυτό που δεν είναι λογικό είναι το προσωπικό να μην είναι εκπαιδευμένο ώστε να γνωρίζει τί χρειάζεται να γίνει για να αποφευχθεί το μοιραίο. Στις ΗΠΑ, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο ντάινερ της πάλαι ποτέ Route 66, φιγουράρουν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ πινακίδες που δείχνουν όλη τη διαδικασία βήμα-βήμα έτσι που μέχρι και ο τελευταίος χίλμπιλι καντινιέρης να ξέρει τί θα κάνει όταν δει έναν πελάτη του να πνίγεται. Το ίδιο συμβαίνει και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, όχι όμως στην Ελλαδάρα μας (τουλάχιστον εγώ δεν έχω δει ποτέ) όπου το μείζον θέμα είναι αν κάποιος θεριακλής θα ανάψει τσιγάρο στα μπουζούκια. Αν εξαιρέσεις μια περίπτωση στην Κρήτη πριν καιρό, όπου ο μαγαζάτορας ήξερε, έσπευσε και γλίτωσε τον πελάτη του που χαροπάλευε, όσοι είχαν την ατυχία να στραβοκαταπιούν σε κάποιο μαγαζί είτε σώθηκαν από κάποιο τυχαίο περαστικό είτε απλώς πέθαναν.
Η εστίαση, υποτίθεται, πως αποτελεί μια από τις “βαριές βιομηχανίες” της χώρας μας, από τα κυριλέ ρεστοράν των Βου Που έως τα ταβερνάκια πλάι στη θαλασσίτσα στα νησιά. Τόσα πράγματα έχετε υποχρεώσει τον κόσμο να κάνει τα τελευταία χρόνια “για το καλό του”. Μια υποχρεωτική εκπαίδευση δεκαπέντε λεπτών και μια υποχρεωτική πινακίδα τυπωμένη σε συνοικιακό τυπογραφείο μπορεί να σώζει δεκάδες ζωές κάθε χρόνο.