Του Θανάση Χειμωνά
Την Πέμπτη που μας πέρασε είχαμε μια επέτειο η οποία -κρίμα κι άδικο- πέρασε απαρατήρητη. Πιο συγκεκριμένα, συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από το (πρώτο) λοκντάουν που επιβλήθηκε στη χώρα μας (και όχι μόνο φυσικά) ως βασικό μέτρο αναχαίτισης της φοβερής και τρομερής πανδημίας που άκουγε στο όνομα Covid 19. Τότε που στα πλαίσια του δόγματος “Και μια ζωή να σωθεί έχει σημασία” εκατομμύρια συμπολίτες μας (όπως τους αποκαλούσε ο πρωθυπουργός) μπήκαν φυλακή για μήνες.
Τότε που για να βγεις από το σπίτι σου έπρεπε να στείλεις SMS στην κυβέρνηση. Αρχικά δηλαδή, γιατί στο δεύτερο λοκντάουν (που κράτησε συνολικά έξι μήνες) μετά από κάποια ώρα δεν είχες καν δικαίωμα να ξεμυτίσεις. Τότε που σου απαγορεύτηκε να βλέπεις τους συγγενείς, τους φίλους σου και να κάνεις σεξ – που η μόνη άθληση που προβλεπόταν ήταν να τρέχεις σαν τον παλαβό στα πάρκα. Τότε που έκλεισαν καφέ, μπαρ εστιατόρια, που δεν μπορούσες ούτε να κολυμπήσεις ή να κουρευτείς. Τότε που ακυρώθηκαν θεατρικές παραστάσεις, δεν προβλήθηκαν ταινίες, ματαιώθηκαν βιβλιοπαρουσιάσεις. Τότε που χιλιάδες ηλικιωμένοι, τους οποίους υποτίθεται πως οι “ειδικοί” ήθελαν να προστατέψουν, εγκαταλείφθηκαν μόνοι στα σπίτια τους ή – στη χειρότερη – να ψυχοαρραγούν μέσα σε σελοφάν σε ράντζα νοσοκομείων μακριά από τους δικούς τους.
Ας είναι καλά ο τουρισμός, η “βαριά βιομηχανία της χώρας”, όπως λέγεται συχνά. Ας είναι καλά η ελληνική θάλασσα, ο μονίμως καλός καιρός και οι ορδές των τουριστών που καταφθάνουν κάθε χρόνο κουβαλώντας φράγκα. Γιατί αν δεν υπήρχαν και αυτοί δεν θα μας επέτρεπαν να “προαυλιστούμε” ούτε τα καλοκαίρια.
Για όλα αυτά βέβαια δεν ευθύνεται μόνο ο Μητσοτάκης και η παρέα του. Σύσσωμη η αντιπολίτευση σιγοντάρισε ενώ ο τρομοκρατημένος νεοελληνικός όχλος κλειδαμπαρώθηκε αδιαμαρτύρητα σπίτι του και έβγαινε από εκεί μόνο για να βγάλει σέλφι με τις διάφορες δόσεις των εμβολίων επαναλαμβάνοντας τσιτάτα για τη μεγάλη νίκη της Επιστήμης.
Σήμερα, αν εξαιρέσεις κάποιους αμετανόητους που επιμένουν να φορούν μάσκες ακόμα και στη μέση του δρόμου, ουδείς θυμάται των κορωνοϊό. Άλλωστε ο κορωνοϊός ηττήθηκε – ασχέτως αν οι νεκροί που του αποδίδονται καθημερινά (σύμφωνα πάντα με τον τρόπο που τους υπολογίζει το κράτος) φαίνονται να είναι περισσότεροι από την εποχή των λοκντάουν.
Μου λένε “Έλα, ξέχασέ το. Τελείωσε”.
Όχι. Δεν μπορώ. Μιλάμε για δύο και πλέον χρόνια από τη ζωή μου. Που κάποιοι μου τα αφαίρεσαν χωρίς κανένα λόγο, αιτία ή αποτέλεσμα. Εμείς, οι λίγοι που διαφωνήσαμε τότε, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε. Γιατί είναι πολύ πιθανό να το ξαναζήσουμε πιο σύντομα από ό,τι πιστεύουμε.