Τα πάντα είναι έτοιμα για τη νέα τουριστική σεζόν που ξεκινά σε λίγο με τους επαγγελματίες του κλάδου να ολοκληρώνουν τις όποιες εργασίες και να προσθέτουν τις τελευταίες πινελιές. Και αυτό βέβαια είναι κάτι που αφορά κάθε επαγγελματία του χώρου, είτε πρόκειται για τον ξενοδοχειακό κλάδο είτε το yachting, αλλά και κάθε άλλη δραστηριότητα σχετίζεται με τον τουρισμό.
Ο χρόνος όμως φαίνεται να έχει σταματήσει για τη μαρίνα Αλίμου, τη μεγαλύτερη τουριστική μαρίνα της χώρας. Κι αν αυτό οφείλεται σε γραφειοκρατικές διαδικασίες ή ακόμα και οικονομικές δυσπραγίες που αφορούν τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα όπως κατά καιρούς έχουμε διαβάσει, δεν αρκεί σε καμμία περίπτωση να δικαιολογήσει τις ελλείψεις που έχουν άμεσο αντίκτυπο στην εμπειρία του επισκέπτη της μαρίνας και ο οποίος μάλλον ξεκινά με υψηλές προσδοκίες. Ο τουρισμός άλλωστε είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας και είναι απολύτως λογικό οι ταξιδιώτες να περιμένουν υπηρεσίες αντίστοιχες της φήμης της χώρας.
Κι αν το κυκλοφοριακό κομφούζιο ήταν ανέκαθεν ένα από τα προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τους επισκέπτες της μαρίνας, φέτος μάλλον θα μιλήσουμε για πραγματικά hard core καταστάσεις.
Δεν χρειάζεται κάποια υψηλή ανάλυση. Ας βάλει κανείς τη θέση του σε αυτήν του μέσου βορειοευρωπαίου που θα έρθει να απολαύσει λίγες ημέρες στις ελληνικές θάλασσες. Με τις υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στη χώρα μας και που συχνά ξεπερνούν τους 40°C το μαρτύριο ξεκινά ήδη από τη στιγμή που περνά κανείς την πόρτα του αεροδρομίου. Και δυστυχώς καμμία βαθιά ανάσα που θα καταφέρει να πάρει στο ταξί, το λεωφορείο ή όποιο άλλο μέσο επιλέξει για τη μεταφορά του δεν θα είναι αρκετή για να αντέξει την κόλαση που θα αντιμετωπίσει από τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στη μαρίνα Αλίμου μέχρι την επιβίβασή του στο σκάφος.
Η περσινή χρονιά έδειξε ότι το κυκλοφοριακό πρόβλημα που πάντα αντιμετώπιζε η μαρίνα Αλίμου δεν λύθηκε βάζοντας τους επισκέπτες να διανύουν τεράστιες αποστάσεις με τα πόδια κουβαλώντας τις βαλίτσες στα χέρια. Αντιθέτως, η ένταση και ο πανζουρλισμός που προκλήθηκαν από τους περιορισμούς στην κυκλοφορία έγιναν συχνά αιτία κι αφορμή ανάρμοστης συμπεριφοράς από τους ρυθμιστές της κυκλοφορίας.
Φαντάσου να είσαι μόλις μία ώρα σε μία ξένη χώρα, εγκλωβισμένος σε ένα ταξί μέσα σε μία αδικαιολόγητη κίνηση και κάποιος μπροστά σου να φωνάζει και να οδύρεται κι εσύ να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Δεν είναι φαντασία, είναι πραγματικότητα. Και αυτή την πραγματικότητα την έζησαν πολλοί την περσινή χρονιά.
Φέτος όλο αυτό αναμένεται να γίνει πολύ χειρότερο. Πόσες φορές έχουμε δεί τουρίστες να μη βρίσκουν τραπέζι στα παρακείμενα μαγαζιά και να αναγκάζονται να κάθονται πάνω στο χώμα κάτω από δέντρα, οι πιο ‘προνομιούχοι’ στα παρτέρια του Dia Noche;
Πλέον με κλειστό και το Skipper’s; Αλήθεια έχει σκεφτεί κανείς την ταλαιπωρία που θα υποστεί κάποιος που θα ζητήσει το πιο απλό: ένα μπουκάλι νερό! Πόσα μέτρα θα χρειαστεί να διανύσει με τα πόδια για κάτι τόσο στοιχειώδες όσο ένα παγωμένο μπουκάλι νερό; Κι αν θα έχει προλάβει βέβαια να παγώσει στα λιγοστά ψυγεία που μπορεί να έχει ένα και μόνο μαγαζί που θα κληθεί να εξυπηρετήσει χιλιάδες κόσμου μέσα σε μία και μόνο μέρα.
Σε κανέναν δεν άρεσε η εικόνα που παρουσίαζε όλα αυτά τα χρόνια η μαρίνα Αλίμου. Δεν βρέθηκε όμως ένας σε μία τόσο μεγάλη εταιρεία να σκεφτεί ότι αυτές οι “παράγκες” που υπήρχαν εκεί, όσο άσχημες κι αν ήταν, μπορεί να κάλυπταν και κάποιες στοιχειώδεις ανάγκες και να πάρει μία πρωτοβουλία ώστε να τις καλύψει έστω και προσωρινά;
Πόσο έξω θα έπεφτε μία τόσο μεγάλη επένδυση από δυο τέντες και δυο προσωρινά παγκάκια;
Φαίνεται όμως πως όντως η στρεβλή εικόνα που έχουμε για την ανάπτυξη του (θαλάσσιου) τουρισμού είναι τόσο στρεβλή που μένει στο θεαθήναι και σε καμμία περίπτωση δεν λαμβάνει υπ’ όψιν αυτόν για τον οποίο προορίζεται: τον ταξιδιώτη.
Ίσως πάλι κάποιοι να μην έχουν ταξιδέψει και ποτέ, πόσο μάλλον σε μία μαρίνα.