Του Θανάση Χειμωνά
Σάρωσε λοιπόν τη χώρα μας η κακοκαιρία Μπάρμπαρα (η οποία αρχικά ονομαζόταν Αρχίδαμος αλλά προφανώς το όνομα θεωρήθηκε σόκιν). Η θερμοκρασία κατέβηκε αρκετές δεκάδες βαθμούς κάτω από το μηδεν. Το χιόνι σκέπασε τα πάντα ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας κάνοντας αδύνατη την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων. Εκατοντάδες ντελιβεράδες κατέληξαν στο ΚΑΤ με βαρύτατα κατάγματα ενώ οι ελάχιστοι ανεύθυνοι συμπολίτες μας που αγνόησαν τις συστάσεις των Ειδικών αγνοούνται, χαμένοι για πάντα μέσα στο χιόνι.
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι. Καμία σοβαρή κακοκαιρία δεν υπήρξε, τουλάχιστον στην Αθήνα. Ένα βράδυ χιόνισε λιγάκι, την επομένη έπιασε ένα ψιλόβροχο για μια-δυο ώρες και πάπαλα. Απέναντι σε αυτές τις, φθινοπωρινές, συνθήκες η κυβέρνηση επέλεξε να κλείσει καταστήματα, να περιορίσει τη λειτουργία των απανταχού δημοσίων υπηρεσιών, να κόψει την Ελλάδα στα δύο, αποκλείοντας τμήματα της εθνικής οδού και ματαιώνοντας δρομολόγια Αθήνας- Θεσσαλονίκης- μέχρι και τα delivery απαγόρευσε συγκεκριμένες ώρες! Κυρίως όμως τρομοκράτησε για μία ακόμα φορά τον -ούτως ή άλλως φοβιτσιάρη- πληθυσμό με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, τα γνωστά παπαγαλάκια των σόσιαλ και -κυρίως- έναν καταιγισμό μηνυμάτων από το- καλαμπούρι πλέον- 112.
Εστιατόρια, μπαρ, θέατρα και κινηματογράφοι κατέβασαν ρολά ή υπολειτούργησαν με ελάχιστους πελάτες. Όλες οι πρεμιέρες, οι βιβλιοπαρουσιάσεις και οι εκδηλώσεις ακυρώθηκαν ενώ οι πολίτες υποχρεώθηκαν να τα σκάσουν για να αγοράσουν αλυσίδες ώστε να μπορούν να πάνε στο Παγκράτι και την Καλλιθέα χωρίς να πληρώσουν πρόστιμο. Και δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ολιγόλεπτες μπόρες και γραφικές χιονοπτώσεις αφού βαπτιστούν με ευφάνταστα και βαρύγδουπα ονόματα παρουσιάζονται στο κοινό ως φονικές θεομηνίες χολιγουντιανού τύπου οι οποίες απαιτούν θυσίες για να αντιμετωπιστούν καθώς “Και μια ζωή να σωθεί έχει σημασία”. Πάλι καλά που δε μας υποχρεώνουν και τα καλοκαίρια να κλεινόσαστε σπίτια κάθε φορά που το θερμόμετρο πάει πάνω από 33 βαθμούς μην πάθουμε και καμιά θερμοπληξία. Αγκαλιά με παγοκολώνες βέβαια μια και το ερκοντίσιο βλάπτει το περιβάλλον. Άσε που αν το ανάψουμε πολλή ώρα υπάρχει κίνδυνος να καταλάβει ο Πούτιν την Ουκρανία. Βλέπετε, το καλοκαίρι καταφτάνουν οι τουρίστες. Ας είναι καλά οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχαν και αυτοί ακόμα σε λοκνταουν θα ήμασταν.
Όσο και αν η κυβερνησαρα μας είναι ιδιαιτέρως φοβική το φαινόμενο είναι διεθνές. Είναι η λογική του κράτους- πατερούλη που σου στερεί τα πάντα για το καλό σου: Μην καπνίζεις, μην πίνεις, μη βγαίνεις έξω, μη συναντάς άλλους ανθρώπους. Μέχρι να συνηθίσεις να μένεις 24 ώρες το εικοσιτετράωρο σπίτι σου και να εργάζεσαι με τηλεργασια όσες ώρες είσαι ξύπνιος, εκτός από κανα διωρακι που θα απολαμβάνεις κάποια σειρά στο Netflix. Και φυσικά, από ένα σημείο και πέρα δεν ευθύνονται οι κυβερνώντες αλλά ο απλός κόσμος. Που πιστεύει ό,τι του λένε. Που υπακούει σε ό,τι του λένε. Που δέχεται να “μείνει ασφαλείς” με κάθε κόστος. Από φόβο για τη ζωούλα του.