Η ιστιοπλοΐα τα πολλά τελευταία χρόνια έχει δεχτεί αλλεπάλληλα χτυπήματα. Ένα – συγκριτικά με άλλα – ακριβό άθλημα υπέφερε αρκετά λόγω της οικονομικής κρίσης ενώ πάνω που άρχισε να ανακάμπτει τα μέτρα πρόληψης της πανδημίας ήρθαν να αφανίσουν ό,τι είχε σταθεί όρθιο έως τότε.
Η προεκλογική περίοδος όμως που ξεκίνησε κάπου το 2020 έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, ένα καρκίνωμα που την τρώει από μέσα.
Ακούσαμε για υπεξαιρέσεις, για κλοπές, για βιασμούς, για κομπίνες, για τις δέκα πληγές του Φαραώ. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν αποδείχτηκε ποτέ ενώ το μόνο που απέμεινε από όλη αυτή τη φασαρία ήταν μία κακή-κάκιστη εντύπωση στο άκουσμα του αθλήματος με πολλούς εκείνη την περίοδο να λένε ‘ντρέπομαι να πω ότι κάνω ιστιοπλοΐα’.
Σιγά-σιγά όλοι αυτοί που έκαναν τότε αυτό τον ντόρο, σώπασαν. Ο απλός κόσμος που ασχολείται με το άθλημα και δεν έχει σχέση με προεδριλίκια και μετάλλια διχάστηκε. Οι κλίκες στένεψαν ακόμα περισσότερο και περιορίζονται εδώ και περίπου ένα χρόνο η κάθε μία στο ‘ζήτω εμείς’. Αποφεύγουν δε ο ένας τον άλλο σαν να πάσχουν όλοι από κάποια μεταδοτική ασθένεια.
Στο μεταξύ ζούμε ένα νέο κύμα φτώχειας και όπως λένε οι ειδικοί μάλλον δεν έχουμε δεί ακόμα τίποτα. Η αγοραστική δύναμη του Έλληνα έχει φτάσει στα τάρταρα ενώ οι πρώτες ύλες και οι μεταφορές έχουν πάει στα ύψη με αποτέλεσμα η ενασχόληση με το άθλημα να γίνεται ακόμα πιο δυσβάσταχτη οικονομικά.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου. Πρέπει να είναι παγκόσμιο φαινόμενο, άλλη μία επιτυχημένη ελληνική πρωτιά, όσοι επενδύουν στον θαλάσσιο τουρισμό και τις μαρίνες να έχουν ως πρώτο μέλημα τον διωγμό των ιστιοπλοϊκών ομίλων. Σε όλες τις άλλες χώρες οι ίδιοι οι επενδυτές ρίχνουν λεφτά στους ομίλους προκειμένου να τους αναβαθμίσουν και να τους εντάξουν στο πλάνο τους. Εδώ τους θεωρούμε μίασμα.
Ωστόσο κανείς δεν κάνει φασαρία για αυτό. Κανείς από όλους όσους επικαλούνταν το καλό του αθλήματος δεν έχει κάνει μισό σχόλιο για τους ομίλους που απειλούνται με αφανισμό.
Και τί ειρωνεία! Δύο τρανταχτά ονόματα της ‘επανάστασης’, της ‘κάθαρσης’ και της ‘αλλαγής’ θα κληθούν σύντομα να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα από όσα έταζαν.
Ο λόγος για τον Γιάννη Παπαδημητρίου Πρόεδρο του ΙΟΠ – ο οποίος ήδη δικαίωσε όσους τον αμφισβήτησαν αφήνοντας εκτός αθλητικού μητρώου τον όμιλό του – αλλά και για τον Ολυμπιονίκη Παύλο Καγιαλή.
Αμφότεροι θα αναλάβουν καθήκοντα από την 18η του μήνα στην επιτροπή διοίκησης του ΕΑΚΝ Αγίου Κοσμά, με την ιδιότητα του Αντιπροέδρου και του μέλους αντίστοιχα. Του φορέα δηλ. που έχοντας ως σκοπό ‘την ανάπτυξη του λαϊκού-μαζικού αθλητισμού’ μοιράζει εξώσεις σε ομίλους προκειμένου να προχωρήσει η μεγάλη επένδυση της Lamda Development.
Ανάμεσα σε αυτούς ο Ελληνικός Ναυτικός Όμιλος Αιγυπτιωτών (ΕΝΟΑ) που ιδρύθηκε το 1965 από επαναπατρισθέντες Αιγυπτιώτες Έλληνες και ο Κωπηλατικός Όμιλος Ελλάδος (ΚΟΕ) που από το 1984 έχει αναδείξει σπουδαίους αθλητές.
Μάλιστα, ειδικά στην περίπτωση του ΕΝΟΑ υπάρχει κι ένας ιστορικός συμβολισμός, αφού το σημείο αυτό του παραχωρήθηκε από το ελληνικό κράτος ως αναγνώριση της συνεισφοράς του ΕΝΟ Αλεξανδρείας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με την παραχώρηση των εγκαταστάσεών του στο Αρχηγείο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.
“Μετά την κατάληψη της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα, το Πολεμικό Ναυτικό συνέχισε τον αγώνα στο πλευρό των Συμμάχων, έχοντας ως κύριο ορμητήριο το ναύσταθμο της Αλεξάνδρειας, στην Αίγυπτο, όπου τα καταστρώματα των πλοίων μας απετέλεσαν την προέκταση του Ελληνικού εδάφους, που παρέμεινε ελεύθερο, δίνοντας υπόσταση στην εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση του Καΐρου να διαπραγματεύεται με τις υπόλοιπες συμμαχικές αρχές ως ίσος προς ίσο.” διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Πολεμικού Ναυτικού.
Αν αναλογιστεί κανείς με πόσο πάθος υπερασπίζονταν Καγιαλής και Παπαδημητρίου το καλό της ιστιοπλοΐας προεκλογικά, θα περίμενε κανείς να είχαν ήδη παραιτηθεί προτού καν αναλάβουν ρόλους σε αυτό το άχαρο παιχνίδι.
Αν μιλούσαμε για το Ρίο, ίσως να υπήρχε μεγαλύτερη ευαισθησία. Κι αν γνωρίζαμε ιστορία, ίσως και να την τιμούσαμε λίγο.